Wat een heerlijk week gehad zeg!! Dat kon ook eigenlijk niet anders na de week bantimurung. Nadat we onze laatste avond in makassar een fantastische zonsondergang hebben gezien en iets heel vaags hebben gegeten zijn we de volgende dag fris fruitig vol en tevrede op het vliegtuig gestapt naar Palu. Aangekomen op Palu was het grappig te zien dat we echt steeds verder van de normale paden gingen. De bagagehal was super klein met twee bagagebanden van 5 meter die eindigde in het niets. Omdat ze wel snel gingen was de vloer van de kleine hal binnen de kortste keren gevuld met bagage, en dan vooral dozen met touwen er omheen. We moesten dan ook over de bagage en mensen heen kruipen met al onze spullen om bij de uitgang te komen. Daar pakte we meteen een taxi naar Wuasa. De weg er heen was al fantastisch, tussen de bergen door met mooie uitzichten over regenwoud en de sawa's (rijstvelden).  In Wuasa zaten we in  Sendy hotel, een echt paradijsje op z'n Indonesisch. De kamer bestond niet uit veel. Twee bedden ( en 1 extra voor ons) een westerse wc zonder bril of waterreservoir, geen douche maar wel een grote bak met water en een emmertje om te douche. Toch was het een paradijsje in een klein dorpje in een vallei met veel sawa's. Vogels om ons heen en veel ander grut om ons bezig te houden. Ook de mensenhandel het hotel waren erg lief. Ze spraken geen Engels dus ons Indonesisch ging met sprongen vooruit. Vooral de dochter van 12 vond ons erg interessant en hing vaak om ons heen. Omdat we voor hun onverwacht kwamen en zonder organisatie konde we de dag erop nog niks doen omdat er nog niks geregeld was. Dus hebben jasper en ik ons vooralvermaakt met beestje zoeken in de buurt en vogels kijken. Anne had een Chill dag met haar boek die ze in makassar geruild had, en zo ging de eerste dag hier erg snel en gemoedelijk voorbij. Zowel het ontbeit als het avondeten zijn erg goed te doen hier, dus hebben we geen honger geleden!  De tweede dag zijn we met Idris ( een lokale gids) naar het anoso-track geweest. De plek in centraal sulawesi om te vogelen. Dus om 5 uur stapte we alle drie op een otjece ( vast verkeerd geschreven!! Een motor taxi) en waren we om 6 uur bij de start van de track. We hebben die dag veel vogels gezien en een Bergje beklommen. Terwijl Anne hier heerlijk van genoot was ik na een half uur al kapot en chagerijnig en moesten we nog 3 uur. Toch hebben we het allemaal gehaald en was het uitzicht het waard!  De derde dag hebben we een dagje op de otjece rond gereden en allerlei megalith's gezien. Ondertussen is Anne wel van haar motor angst af en durft ze zelfs soms te kijken naar het fantastische uitzicht! Jasper en ik genieten echt met volle teugen van het rijden achter op een motor. Het is zo vrij en koel! Dit is trouwens de enige manier van vervoer hier, dus we konde niet echt anders.... Onderweg ook veel mooie uitzichten op gekapt oerwoud dat is omgetoverd tot akkers en weilanden. Ze houden hier in Indonesië we van vuur maken en de hele vallei was dan ook gevuld met rook van brandende akkers. We hadden helaas nog maar twee dagen gegaan hier, en die hebben we goed gebruikt. We zijn nog een dag naar een rivier geweest die we stroomopwaarts via het water hebben gevolgd. Heerlijk dat koude water dat over de voeten en benen stroomd terwijl het zo warm is! We hadden hier alleen meer vogels verwacht. Maar de vlinders maakte veel goed. We waren vroeg thuis, en dat was maar goed ook want 's middags heeft het gestormd met enorme windstoten, hozende regen en kneter hard onweer. Ook lekker om van te geniet vanaf onze veranda met instand noodles en verse groentes er doorheen! De laatste dag zijn we zonder motoren opstap geweest en kwamen we uit bij de sawa's waar we veel nieuwe vogel soorten hebben gezien. Vooral reigerachtige en vinken. Ook dit was weer een heerlijke dag in paradijs. Wat trouwens dit paradijs zo heerlijk maakt is dat mensen zich minder bemoeien met ons. (bijna) geen 'can I take a picture' en 'hee mister' ( waarbij ze Anne en mij bedoelen, we zijn nu dan ook bezig iedereen die dat zegt te leren dat wij 'miss' zijn en geen mister).  Na een heerlijk laatste avond maal waarbij Anne en ik lang hebben zitten natafelen met de eigenaren en hun dochter kwamen ze met allerlei oude foto's. En met oud bedoel ik meer dan 100 jaar geleden. Het bleek dat er toen der tijd een Nederlandse familie woonde hier die het christendom promote. Het was leuk al dat oude Nederlands achter op de foto's te zien en die verhalen te horen.  Het bleek dat de openbare bus waar wij mee naar Palu zouden rijden de avond ervoor al vol zat dus had de eigenaar van het hotel een taxi geregeld voor ons. En wat voor een taxi zeg! Het is 3 uur rijden naar Palu en dat hebben we geweten. De achterbak was gevuld met zakken cacao, en onze backpacks passé er maar net bij. Tussen de voorste stoelen waren allemaal dozen opgestapeld en Jasper zat voorin met een enorme muziekbox tussen zijn benen waar de hele reis de meest slecht happy hardcore uitkwam dat zo hard stond dat het leek alsof we op een slecht feest waren. Toen we 10 minuten onderweg waren stopte we ergens om nog een heel oud vrouwtje met al haar spullen mee te nemen. Uiteindelijk hadden we dan toch de zelfde ervaring als met een openbare bus...  Onderweg terwijl Anne en ik met onze knieën in onze nek zaten kreeg ik nog even Anne haar hele backpack in mijn nek geschoven en werden we er erg melig van. Het oude vrouwtje vond het volgens mij allemaal maar niks, maar toen we haar koekjes aanboden werd het voor haar al leuker denk ik! Palu is echt een flut stad. Er is niks te beleven en toen we na het aankomen in een hotel onze was hadden weg gebracht naar een wasserette zijn we opzoek gegaan naar iets te lunchen. Het zal jullie verwonderen maar we hebben de lekkerste Europese sla gegeten die we konde vinden, en heerlijk lekker vruchten sappen gedronken in de.................................. Pizzahut.... Jaja de Pizzahut jullie lezen het goed. Dit in tegenstelling tot een avond in makassar waarbij Anne perse lokaal wou eten en we eindigde in een klein restaurantje waar ze maar 1 maaltijd aanboden. Namelijk iets snottige met stukken vet en rouwe noodles.... Op de terug weg kwamen we een westerse vrouw tegen die ons bijna omhelsde zo blij was ze ons te zien. Het bleek dat ze hier al 2 jaar woonde met haar man en kinderen. En wij vragen ons nu nog steeds af wat hun bezielde in Palu te gaan wonen want er is echt niks behalve stank van het riool en afval. Maar goed. Zij vertelde ons dat een uurtje rijden van Palu er een standparadijsje is waar je fantastisch kan snorkelen en heerlijk ijskoffie kan drinken. Dus onze enige volle dag in Palu was gevuld. Nu ik dit schrijf zit ik dus op een wit strand met een ijskoffie in mijn hand ( nee dat kan niet want dan kan ik niet tikken!) en geniet ik van de uiterste punt van de baai van Palu. We zitten nu vlak boven het dorpje donggala. Jasper is fanatiek aan het snorkelen met mijn onderwater camera en Anne is aan het lezen en kletsen met mij. Ze heeft net een mailtje naar Bert gestuurd denk ik!  Morgen gaan we van elkaar scheiden. Anne vliegt om 7 uur 's ochtend naar Surabaya (Java) en Jasper en ik vliegen om de zelfde tijd via makassar naar manado. We zullen elkaar weer treffen op de vlucht terug naar Amsterdam.  Ik moet zeggen dat Anne een heerlijk persoon is om mee te reizen, soms kan ze lekker zeiken maar daar lachen we allemaal erg om! Ik vind dat ze het Goed heeft volgehouden met ons, vooral omdat wij echte natuur freaks zijn en weinig oog hebben voor andere dingen. Toch zijn we zonder ruzie en veel onnuttige discussies 3 weken met elkaar geweest 24 uur per dag. Anne je bent een topper. Voor iedereen die ons blijft volgen. Waarschijnlijk tot in manado!!!!! Xxx