Met 70 over een 1baans bergwegetje, met af en toe een toeter als we een bocht in vlochten. Zo begon ons avontuur in tangkoko nationalpark.  De lodge waar we zaten was simpel maar goed. We hadden ons eigen huisje dat bestond uit niet meer dan een veranda, ruime kamer met alleen een twee persoons bed en een wc/badkamer.  In de bamboe naast het het Reataurantje woont een kleine Sulawesi scops owl ( waar Jasper meteen met zijn camera op dook????) terwijl de grond om het restaurant werd opgevrolijkt door 4 kleine puppy's van een paar weken oud ( waar ik me meteen opstorte????????). Al kauwend op mijn teenslippers, tenen, vingers en broek waren het schatjes en was ik meteen verkocht. Helaas kwam ik er wat laat achter dat deze schatjes zelf ook wat huisdieren hadden. En het koste me ook een paar dagen om er achter te komen dat al die rare bijt plekken in mijn liezen eigenlijk van de luizen van de puppy's kwam. Toch was het onmogelijk ze niet te knuffelen als ze op je van kwamen rennen, onderweg struikelend over hun eigen benen of elkaar, als je ze riep. Maar genoeg over lieve puppy's. Op internet hadden we gevonden dat tangkoko makkelijk alleen begaanbaar was, dat je geen gids nodig had en dat je geen toegang hoefde te betalen. Helaas is van dit niks waar en moest alles. We kwamen hierachter toen we de eerste middag zelfstandig het park in waren gegaan via het strand. We hadden lekker gelopen in het park, wat vogels gezien en genoten van de jungle. Omdat we op een grotere weg terecht waren gekomen volgde we die terug en kwamen we bij de echte ingang van het park waar we werden aangehouden door een ranger. Bij het loket bleek dat het verboden was zonder gids het park in te gaan en dat je moest betalen elke keer als je het park in ging. Zowel voor jezelf als voor de camera's......  Na het eten om 7 uur, wanneer het al een uur donker is, een beetje richting bed gegaan. Dat had ik wel nodig, want wat ik toen nog niet wist maar nu wel is dat ik aardig ziek ging worden deze 5 dagen. Op dezelfde dag als ons was er ook een Amerikaanse man (thomas) aangekomen in de lodge en we besloten met zijn drieen een gids te delen. Een hele goede gids (die later ook heel duur bleek). Zijn naam was Bobby. De volgende ochtend dus vroeg (5 uur weg, half 5 ontbeit) op naar tangkoko om vogels te spotten. Dit lukte aardig en Bobby had ook tapes van de geluiden bij zich waarmee hij sommige soorten probeerde te lokken. Helaas was dat minder makkelijk dan gedacht. Terwijl de jongens lekker op een Indonesisch tempo door shockten ging ik per stap achteruit. Ik had overal spierpijn en mijn keel was bij elke slik aan het branden alsof ik pepers aan het eten was. We kwamen ook de eerste groep zwarte makaken tegen die leven in dit park. En we hebben ze een tijdje beken en foto's gemaakt. Het zijn apen die zich vooral via de grond verplaatsen en erg van spelen houden. En dat deden ze ook!  Om 11 uur waren we alweer terug bij de lodge. Dat moet ook wel want vanaf 10 uur is de hitte niet om te harden.  Elke dag heeft eigenlijk de zelfde opbouw hier in tangkoko. Om half 5 ontbeiten, Om 5 uur weg. Rond 10 à 11 uur terug. Slapen tot 1 uur want dan is er lunch. De lunch is eigenlijk ook een warm eten. Dan weer slapen tot half 4 om om 4 uur weer actief te worden en dan tot 7 uur half 8 weer te gaan lopen. Vanaf 7 uur is er avond eten en daarna ga je naar bed omdat de volgende ochtend weer vroeg word.  Die middag werd ik hondsziek wakker????. Heb mezelf uit bed laten glijden en ben toch met Jasper, Thomas en Bobby op pad gegaan. Op naar de spookdiertjes. Onderweg daarheen lopen kwamen we veel busjes tegen. Dit was geen goed teken. Het was ongeveer een uur lopen vanaf de lodge naar de boom met spookdiertjes. Daar aangekomen waren en nog 40 andere mensen bij die zelfde boom.  Voor je het park in gaat staan er een aantal borden met regels. Omdat ze hier van duidelijk houden staan er ook altijd plaatjes van de regels bij. Bij de zwarte makaken staat bijvoorbeeld dat je ze niet recht aan mag kijken, dat je ze niet mag voeren, dat je niet meer dan 2 meter dicht bij mag komen en dat je niet op ze mag spugen (blijkbaar gebeurt dat veel...????). Voor de spookdiertjes geld het volgende: je mag ze geen krekels voeren, je mag niet flitsen want dan worden ze tijdelijk blind, niet hard praten, niet dichter dan 4 meter bij ze komen, niet aanraken. blijkbaar had niet iedereen de borden goed gelezen want de arme diertjes (die maar 12 cm groot zijn) werden gebombardeerd met flitsen en omdat niemand een goede camera had maar wel een goede foto wou moesten ze tot 15 cm naderen voor een foto met flits. Mensen klommen bijna de boom in om een betere foto te krijgen van de beestjes en iedereen was lekker hard aan het praten en lachen alsof we op een feestje waren???? geen respect voor de natuur dus. De gidsen van deze mensen deden er ook niks aan. Alleen onze gids vond het belachelijk en stuurde iedereen 3 meter terug. Toen kregen de spookdiertjes eindelijk de kans om uit de kieren van de boom te komen en opweg gegaan naar hun avond eten. We waren het er allemaal overeens dat dit niet de manier is om dieren in het wild te zien. Het is meer een semidierentuin zo. Maar goed we moesten het toch mee maken. De weg terug duurde voor mij erg lang, eigenlijk te lang. Onderweg moesten we nog stoppen om een vogelspin in een boom te bekijken. Dit hoorde ook bij de tocht.  Aangekomen bij het avondeten was ik te ziek om iets te eten, ik heb 3 happen rijst naar binnen gewerkt en gelukkig hadden ze groente soep dus  die boullion was wel goed voor me. Na het eten meteen naar bedje en slapen voor zover mijn neus en keel dat toe lieten. Jasper had zijn lamp nog opgehangen bij de veranda, maar er kwamen alleen erg veel bijen  opaf. Deze ochtend was de planning om eerst weer naar de spookdiertjes te gaan om te kijken hoe ze terug kwamen van hun jacht en dan door naar een nest van een knobbed hoornbill te gaan om te kijken hoe hij zijn vrouwtje en jongen voerde.  Deze hoornbill (neushoornvogel) stopt zijn vrouwtje na bevruchting in een kier in een grote boom en maakt de kier dicht op een klein gat na. Door dit gat brengt hij haar en de jongen 6x per dag eten. Het vrouwtje blijft opgesloten in de hoge toren met haar jongen voor ongeveer een half jaar. Omdat we onderweg alweer aardig wat auto's tegen kwamen hebben we de spookdiertjes maar overgeslagen en zijn we meteen naar de hoornbills gegaan. Mijn lichaam begon het ondertussen steeds meer te begeven en de holtes in mijn hoofd begonnen mee te branden met mijn keel.  Aangekomen bij het nest hadden we het mannetje net gemist. Bobby baalde hier erg van want het kan lang duren voor hij weer terug komt. Uiteindelijk hebben we een uurtje gewacht, wat ik niet zo erg vond omdat ik dan ergens kon liggen en uitrusten. Ik moet zeggen dat het een heel spectakel was om te zien. Het mannetje bracht het vrouwtje en jongen vruchten van de wurgvijg. En hij bleef denk ik wel 10 minuten zitten. Uiteindelijk was de enorme krop (zak onder de snavel van een vogel die ze kunnen vullen met eten of water) geleegd en had hij zo'n 40 vruchten door de kleine kier in de boom gewerkt. het mannetje ging er vandoor en ook wij gingen verder opzoek naar pitta's (een kleine vogel). onderweg kwamen we een van Jasper en mijn doeldieren tegen, de beer cuscus. Een soort kruising tussen een luiaard uit zuid-Amerika en een koala uit Australië. eigenlijk waren het er 3, op een hoopje op elkaar en niet echt actief. Ze zaten dan ook erg hoog in de boom, maar we hebben ze toch gezien. Na deze korte maar zeer leuke stop door voor de zoektocht naar 3 verschillende pitta's. Bobby had geluiden van ze bij zich, maar na een uur hadden we er nog geen een gezien. Gelukkig letten mijn zieke ogen toch wel een beetje op en doordat ik wat achter de groep aan sjokte zag ik dan ook de pitta die van hun schok en achter een boom langs bij mij kwam. Het was de hooted pitta. Gelukkig bleef hij even zitten en heeft Jasper fantastische foto's kunnen nemen en Thomas uitgebreid kunnen scope terwijl ik lekker filmde. De pitta was opeens niet meer zo bang en begon rustig 5 meter voor ons te jagen op krabbetjes. Helaas hebben we de andere twee soorten niet gezien die ochtend. Maar het was een goede ochtend.  Na het gebruikelijke slaapje was het lunch tijd. Helaas was ik nu toch echt op het punt van dood ziek en ben ik in bed blijven liggen. Of eigenlijk zwemmen want het was bloed heet binnen. rond een uur of 4 zijn Jasper Thomas en Bobby nog een keer de jungle in getrokken voor de pitta's en de nachtzwaluwen. Zonder succes kwam Jasper om 7 uur terug. Wel de nachtzwaluwen zien vliegen maar meer niet.  Mezelf maar me bed uit gerold en Naar het avondeten gekropen waar ik niks naar binnen kreeg behalve was boullion. Slaap lekker wereld! Tot morgen ???????????? goede morgen donkerte! Half 5 's ochtend gingen onderweg naar een uitkijkpunt voor vogels. Ja ik ging ook mee! Ik kan niet in mijn bed blijven liggen als het paradijs blijft roepen. Dus iedereen achter op een pickup en gaan met die banaan. Mijn keelpijn had zich vervangen door een wespennest en mijn holtes waren de Nigeria watervallen geworden. Daarnaast deden mijn spieren nog steeds of ik mt. Tangkoko op was gerend met 40 kilo op me rug. Gelukkig hoefde we vandaag niet veel te lopen en stond er veel zitten op het programma. Het uitzichtpunt was mooi en de vogels waren Nog mooier! Veel papagaai soorten en de Sulawesi hoornbill gezien, dus we de moeite waar voor iedereen. Helaas was het allemaal te ver weg voor mijn camera, maar Jasper heeft zoals altijd weer de beste plaatjes. Een stel uit India had zich vandaag bij ons gevoegd nadat ze ons gister hadden gehoord over alle vogels. Zij waren al 4x van gids verander, maar niemand bleek goed. Behalve die van ons????. Toen het weer te heet werd voor zowel de vogels als ons hebben we ons weer terug getrokken bij de lodge om te slapen, te eten en nog wat te slapen tot half 3.  Iets eerder weg dan normaal gingen we op pad naar het strand waar twee originele Sulawesi kano's op ons wachten en enorme motor er achter.  Die middag hebben we door gebracht in een bootje in de mangrove van tangkoko. Heerlijk relax beetje liggen, beetje dobberen, beetje slapen en iedereen horen schreeuwen over alle vogels. Een paar ijsvogels gezien en was plevier achtige beestjes en reigertjes. Dus een lekker rustige middag.  Aangekomen bij de lodge zat onze huis uil opeens erg laag in zijn bamboe. Maar en metertje of 3 hoog. Wat erg raar is voor een uil. Iedereen er dus opaf voor foto's en film en op Jasper zijn foto's was duidelijk te zien dat hij zijn vleugel had gebroken. Een grote wond op zijn schouder met veren die alle kanten op staken. Blijkbaar was er afgelopen nacht iets gebeurt... Vaak geen goed teken voor een vogel. Na het eten weer vroeg naar bed want het zou weer vroeg worden morgen ochtend. Deze nacht heb ik in de tropen met een muts op geslapen om me hoofd warm te houden. De laatste ochtend van Thomas dus nog maar een keer op zoek naar die pitta's die iedereen ziet behalve wij. Na 2,5 uur lopen door de jungle waren we nog niks opgeschoten en hadden we nog geen nieuwe vogels of zoogdieren gezien. We was de groep zwarte makaken een leuke afwisseling! Jasper en ik gingen met een gids de ene kant op om een reuzen wurgvijg te zien die hol was van binnen en Thomas en de Indiërs bleven zoeken naar d pitta. Ik heb deze dag als een zombie mee gemaakt en tangkoko door een waas gezien. Op elke plek waar we stopte heb ik geslapen om energie te krijgen voor het volgende stuk. Naar die vijg lopen duurde nog 1,5 uur. Maar daar aangekomen was het echt de moeite waard! De vijg stond in bloei en er zaten een stuk of 10 tot 15 hoornbills bessen te eten in de toppen van de boom. Wirgvijgen zijn eigenlijk planten die andere oerwoudreuzen gebruiken om bij de zon te komen. Ze klimmen via de bast naar de toppe. En wurgen naarmate ze groter worden de boom die hun geholpen heeft. Deze boom gaat dood en verdwijnt. Hierdoor hou de een wurgvijg boom over die hol is van binnen omdat zijn gastheer is overleden. Ik was te moe om te klimmen, maar Jasper heeft de binnenkant van de vijg beklommen tot zijn hoogst (15 m denk ik) onderweg kwam hij nog wat spookdiertjes tegen die hij heeft gefotografeerd. Boven in bleken erg veel mieren dus kwam hij weer naar beneden. Onze nieuwe gids had ondertussen zijn hangmatje uitgerold en was lekker gaan hangen tussen een paar bomen. Ik heb vooral op mijn rug gelegen en gekeken naar de hoornbills die af en aan vlogen voor de overheerlijk bessen. De terug tocht was erg lang, en ik heb er geen foto van helaas, maar stel mij voor lopend in de jungle (waar geen paden zijn) met twee stukken wcpapier uit mijn neus en een muts op. Dat zullen niet veel mensen ooit gedaan hebben????. Uiteindelijk waren we pas om 2 uur terug. Erg laat voor de hitte. En na de lunch zijn we dan ook wezen afkoelen in de rivier achter ons huisje. Een kleine maar goed stromende rivier met kraak helder water en geen afval!! De middag hebben we niks gedaan omdat we na het avond eten iemand hadden geregeld met een pickup,  een agregaat en tijd om ons te rijden. Dus een van Jaspers dromen kwam uit toen we om half 6 achter op de pickup kropen en naar de top van een heuvel reden, daar de agregaat aan lieten gaan en Jaspers lamp lieten branden. De uitkomst ga ik nog niet vertellen want met zo'n blog blijft er niet veel over om thuis te vertelle. Anders. Die avond heerlijk geslapen met dolfijnen in ons hoofd omdat we morgen vroeg dolfijnen gingen spotten. Muts op, sjaal om en lopen door de jungle. Op naar het stand waar de kleine kano weer op ons lag te wachten. Nadat we het ons zelf makkelijk hadden gemaakt in het bootje gingen we opzoek naar dolfijnen. Al snel zagen we een groep met great en lesser fregatvogels en Brown booby's. Het teken dat er dolfijnen aan het jagen zijn. En jahoor, daar sprong de eerste al 2 meter boven het water! Met zo'n klein bootje kom je nog dichter bij de beesten en al snel waren we een speelopject van de en zwommen ze druk om ons heen en met ons mee. Terwijl ze af en toe uit het water sprongen voor de lol. Wat een feest was het zeg. Varen met dolfijnen blijft leuk. Ik was op de punt gaan liggen 60 cm boven het water en kon zo zelfs hun adem voelen als ze boven kwamen om te ademen. Nadat het speelkwartier voor de dolfijnen voorbij was en zo weer druk gingen jagen, zijn we nog even blijven kijken naar de duikende zeevogels die mee deden aan het voedselfestijn. Als je door het water heen keek zag je allemaal glinsters van de schubben van vissen. We kregen de voorman zo ver om na de dolfijnen nog een keer met ons mangrove in te varen, maar dan nu in de ochtend. Heerlijk ontspannen kijken naar een paar vogels. Toe. Terug via de kust om te zoeken naar goede grotten voor vleermuizen. Na het gebruikelijke slapen en eten hadden Jasper en ik besloten het toch nog een keer te wagen naar de spookdiertjes. In de hoop dat er minder mensen zouden zijn. Dus weer dat hele stuk lopen (zucht...) aangekomen bij de belangrijkste boom bleek er een groep van 15 Indonesiërs te zijn die helemaal vanuit Jakarta kwamen om heg spookdiertjes te zien. En dat hebben we gemerkt. Deze mensen hebben nog minder respect voor natuur dan onze westerse mede toeristen. Ze klommen letterlijk de boom in om de mooiste foto's te maken en gebruikte zoveel mogelijk licht om zelf met ipad enz foto's te kunnen krijgen. De spookdiertjes werden dan ook echt in hun kier gehouden. Toen na 20 minuten bijna iedereen het wel weer gezien gingen ze terug lopen naar hun busjes en kregen wij maar vooral de spookdiertjes eindelijk de kans om te ademen. Onze gids had wat krekels mee genomen zodat ze langer op hun plek bleven en ik kan zeggen dat de nick baker (serie op national georaphic) shot niet veel beter zijn dan die van mij????! Het was een hele ervaring en we hebben ze met respect behandeld. Uiteindelijk waren we dan ook om 8 uur pas terug om te eten. Daar vertelde Bobby dat veel gidsen de spookdiertjes langzaam vergiftigen. Ze gebruiken veel insectenwering op hun huid en handen en houden hier daarna de krekels en sprinkhanen mee vast die ze aan de spookdiertjes voeren zonder ze eerst te wassen. Dit was wel wat minder om te horen nadat onze gids zelf sprinkhanen had gevoerd voor ons. Heel vroeg op en om half 4 zaten we al in de auto opweg naar het vliegveld van manado. We vliegen om kwart over 6 van manado naar Jakarta voor de laatste dagen bij Gunung Halimun. Al met al was tangkoko een betoverende plek met veel verschillende dieren. Ondanks dat de zoogdieren er niet veel waren zijn het wel de geld binnenbrengers van het park. Veel vogelaars zijn er niet terwijl het een ideale vogelplek is! De meeste mensen komen voor 1 nachtje naar dit park maar 5 dagen is echt de moeite waard om te genieten van noord Sulawesi. Tot in Java!